به نام خداوند رحمتگر مهربان

  

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

واى بر كم‏فروشان (1)

 

وَيْلٌ لِّلْمُطَفِّفِينَ ﴿1﴾

كه چون از مردم پيمانه ستانند تمام ستانند (2)

 

الَّذِينَ إِذَا اكْتَالُواْ عَلَى النَّاسِ يَسْتَوْفُونَ ﴿2﴾

و چون براى آنان پيمانه يا وزن كنند به ايشان كم دهند (3)

 

وَإِذَا كَالُوهُمْ أَو وَّزَنُوهُمْ يُخْسِرُونَ ﴿3﴾

مگر آنان گمان نمى‏دارند كه برانگيخته خواهند شد (4)

 

أَلَا يَظُنُّ أُولَئِكَ أَنَّهُم مَّبْعُوثُونَ ﴿4﴾

[در] روزى بزرگ (5)

 

لِيَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿5﴾

روزى كه مردم در برابر پروردگار جهانيان به پاى ايستند (6)

 

يَوْمَ يَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿6﴾

نه چنين است [كه مى‏پندارند] كه كارنامه بدكاران در سجين است (7)

 

كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الفُجَّارِ لَفِي سِجِّينٍ ﴿7﴾

و تو چه دانى كه سجين چيست (8)

 

وَمَا أَدْرَاكَ مَا سِجِّينٌ ﴿8﴾

كتابى است نوشته‏شده (9)

 

كِتَابٌ مَّرْقُومٌ ﴿9﴾

واى بر تكذيب‏كنندگان در آن هنگام (10)

 

وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِّلْمُكَذِّبِينَ ﴿10﴾

آنان كه روز جزا را دروغ مى‏پندارند (11)

 

الَّذِينَ يُكَذِّبُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ ﴿11﴾

و جز هر تجاوزپيشه گناهكارى آن را به دروغ نمى‏گيرد (12)

 

وَمَا يُكَذِّبُ بِهِ إِلَّا كُلُّ مُعْتَدٍ أَثِيمٍ ﴿12﴾

[همان كه] چون آيات ما بر او خوانده شود گويد [اينها] افسانه‏هاى پيشينيان است (13)

 

إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِ آيَاتُنَا قَالَ أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ ﴿13﴾

نه چنين است بلكه آنچه مرتكب مى‏شدند زنگار بر دلهايشان بسته است (14)

 

كَلَّا بَلْ رَانَ عَلَى قُلُوبِهِم مَّا كَانُوا يَكْسِبُونَ ﴿14﴾

زهى پندار كه آنان در آن روز از پروردگارشان سخت محجوبند (15)

 

كَلَّا إِنَّهُمْ عَن رَّبِّهِمْ يَوْمَئِذٍ لَّمَحْجُوبُونَ ﴿15﴾

آنگاه به يقين آنان به جهنم درآيند (16)

 

ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصَالُو الْجَحِيمِ ﴿16﴾

سپس [به ايشان] گفته خواهد شد اين همان است كه آن را به دروغ مى‏گرفتيد (17)

 

ثُمَّ يُقَالُ هَذَا الَّذِي كُنتُم بِهِ تُكَذِّبُونَ ﴿17﴾

نه چنين است در حقيقت كتاب نيكان در عليون است (18)

 

كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِي عِلِّيِّينَ ﴿18﴾

و تو چه دانى كه عليون چيست (19)

 

وَمَا أَدْرَاكَ مَا عِلِّيُّونَ ﴿19﴾

كتابى است نوشته‏شده (20)

 

كِتَابٌ مَّرْقُومٌ ﴿20﴾

مقربان آن را مشاهده خواهند كرد (21)

 

يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ ﴿21﴾

براستى نيكوكاران در نعيم [الهى] خواهند بود (22)

 

إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ ﴿22﴾

بر تختها [نشسته] مى‏نگرند (23)

 

عَلَى الْأَرَائِكِ يَنظُرُونَ ﴿23﴾

از چهره‏هايشان طراوت نعمت [بهشت] را درمى‏يابى (24)

 

تَعْرِفُ فِي وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِيمِ ﴿24﴾

از باده‏اى مهر شده نوشانيده شوند (25)

 

يُسْقَوْنَ مِن رَّحِيقٍ مَّخْتُومٍ ﴿25﴾

[باده‏اى كه] مهر آن مشك است و در اين [نعمتها] مشتاقان بايد بر يكديگر پيشى گيرند (26)

 

خِتَامُهُ مِسْكٌ وَفِي ذَلِكَ فَلْيَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ ﴿26﴾

و تركيبش از [چشمه] تسنيم است (27)

 

وَمِزَاجُهُ مِن تَسْنِيمٍ ﴿27﴾

چشمه‏اى كه مقربان [خدا] از آن نوشند (28)

 

عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ ﴿28﴾

[آرى در دنيا] كسانى كه گناه مى‏كردند آنان را كه ايمان آورده بودند به ريشخند مى‏گرفتند (29)

 

إِنَّ الَّذِينَ أَجْرَمُوا كَانُواْ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا يَضْحَكُونَ ﴿29﴾

و چون بر ايشان مى‏گذشتند اشاره چشم و ابرو با هم رد و بدل مى‏كردند (30)

 

وَإِذَا مَرُّواْ بِهِمْ يَتَغَامَزُونَ ﴿30﴾

و هنگامى كه نزد خانواده[هاى] خود بازمى‏گشتند به شوخ‏طبعى مى‏پرداختند (31)

 

وَإِذَا انقَلَبُواْ إِلَى أَهْلِهِمُ انقَلَبُواْ فَكِهِينَ ﴿31﴾

و چون مؤمنان را مى‏ديدند مى‏گفتند اينها [جماعتى] گمراهند (32)

 

وَإِذَا رَأَوْهُمْ قَالُوا إِنَّ هَؤُلَاء لَضَالُّونَ ﴿32﴾

و حال آنكه آنان براى بازرسى [كار]شان فرستاده نشده بودند (33)

 

وَمَا أُرْسِلُوا عَلَيْهِمْ حَافِظِينَ ﴿33﴾

و[لى] امروز مؤمنانند كه بر كافران خنده مى‏زنند (34)

 

فَالْيَوْمَ الَّذِينَ آمَنُواْ مِنَ الْكُفَّارِ يَضْحَكُونَ ﴿34﴾

بر تختها[ى خود نشسته] نظاره مى‏كنند (35)

 

عَلَى الْأَرَائِكِ يَنظُرُونَ ﴿35﴾

[تا ببينند] آيا كافران به پاداش آنچه مى‏كردند رسيده‏اند (36)

 

هَلْ ثُوِّبَ الْكُفَّارُ مَا كَانُوا يَفْعَلُونَ ﴿36﴾