1004- عَنْ أبي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ قال: سمِعتُ رسولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وسَلَّم يقول: « مَا أَذِنَ اللهُ لِشَيْءٍ مَا أَذِنَ لِنَبِيٍّ حَسَنِ الصَّوْتِ يَتَغَنَّى بِالْقُرْآنِ يَجْهَرُ بِهِ» متفقٌ عليه.

 

1004- از ابو هريره رضی الله عنه روايت است که گفت:

از رسول الله صلی الله عليه وسلم شنيدم که می فرمود:

خداوند به هيچ چيزی اجازه نداده، مانند اجازه اش برای پيامبری خوش صدا که خوش صدايی کند به قرآن و آن را به صدای بلند بخواند.

ش:  و مراد از اجازه، شنيدن است و آن اشاره است به رضای پروردگار و قبولش.

 

1005- وعن أبي موسى الأشْعَرِيِّ رضيَ اللهُ عنهُ أنَّ رسولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم قالَ له: « لَقَدْ أُوتِيتُ مِزْمَارَاً مِنْ مَزَامِيرِ آلِ دَاوُد » متفقٌ عليه.

     وفي روايةٍ لمسلم: أنَّ رسولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وسَلَّم قالَ له: « لَوْ رَأَيْتَنِي وَأَنَا أَسْتَمِعُ لِقِرَاءَتِكَ البارحَةَ ».

 

1005- از ابو موسی اشعری رضی الله عنه روايت است که:

رسول الله صلی الله عليه وسلم برايم فرمود: برای تو نايی از نايهای آل داود داده شده است.

و در روايتی از مسلم آمده که: رسول الله صلی الله عليه وسلم به او فرمود: اگر ديشب مرا می ديدی در حاليکه به قرائتت گوش می دادم؟!

ش: مزمار نای را گويند، صدای خوب و شيرينی هنگ و نغمه اش را به صدای نای تشبيه نموده است.

 

1006- وعَنِ الْبَرَاءِ بنِ عَازِبٍ رَضِيَ اللهُ عنهمَا قال: سَمِعْتُ النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وسَلَّم قَرَأَ في العِشَاءِ بِالتِينِ والزَّيْتُون، فَمَا سَمِعْتُ أَحَدَاً أَحْسَنَ صَوْتَاً مِنْه. متفقٌ عليه.

 

1006- از براء بن عازب رضی الله عنه روايت شده که گفت:

شنيدم که پيامبر صلی الله عليه وسلم در نماز خفتن و التين و الزيتون را خواندند و هيچکس را خوش صدا تر از ايشان نديدم.

 

1007- وَعَنْ أَبِي لُبَابَة بَشِير بنِ عَبْدِ المُنْذِرِ رضيَ اللهُ عنه، أنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وسَلَّم قَال: « مَنْ لَمْ يَتَغَنَّ بِالْقُرْآنِ فَلَيْسَ مِنَّا » رواهُ أبو داود بإسنادٍ جيد.

 

1007- از ابو لبابه بشير بن عبد المنذر رضی الله عنه روايت است که:

پيامبر صلی الله عليه وسلم فرمود: کسيکه به قرآن خوش آوازی نکند، از ما نيست.

 

1008- وَعَنْ ابْنِ مَسْعُودٍ رضيَ اللهُ عنهُ قال: قَالَ لي النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وسَلَّم: « اقْرَأْ عَلَيَّ الْقُرْآنَ » ، فَقُلْت: يَا رَسُولَ الله، أَقْرَأُ عَلَيْكَ وَعَلْكَ أُنْزِل؟! قَال: « إِنِّي أُحِبُّ أَنْ أَسْمَعَهُ مِنْ غَيْرِي »" فَقَرَأْتُ عَلَيْهِ سُورَةَ النِّسَاءِ حَتَّى جِئْتُ إلى هذهِ الآيَة: ﴿ فَكَيْفَ إِذَا جِئْنَا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِيدٍ وَجِئْنَا بِكَ عَلَى هؤُلاءِ شَهِيدَاً ﴾ قالَ: « حَسْبُكَ الآنَ » فالْتَفَتُّ إِلَيْه، فَإِذَا عَيْنَاهُ تَذْرِفَان. متفقٌ عليه.

 

1008- از ابن مسعود رضی الله عنه روايت شده که گفت:

رسول الله صلی الله عليه وسلم برايم فرمود: قرآن را بر من بخوان!

گفتم: يا رسول الله صلی الله عليه وسلم آيا من بر شما بخوانم در حاليکه بر شما فرو فرستاده شده است؟

فرمود: دوست می دارم که آن را از غيرم بشنوم و من بر ايشان سورهء نساء را خواندم تا اينکه به اين آيه رسيدم: ﴿ فَكَيْفَ إِذَا جِئْنَا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِيدٍ وَجِئْنَا بِكَ عَلَى هؤُلاءِ شَهِيدَاً ﴾ فرمود: حالا بس است و من بسوی شان نگريسته ديدم که چشمان شان اشکبار است.

ش: گريستن آنحضرت صلی الله عليه وسلم از روی شفقت بر امتش بوده، زيرا او شاهد حق است و امتش از گناه خالی نيستند.